Yıldızımdan ayrılmak üzerine...
2005/07/23

Bugün öğleden sonra çukursaray ile yabancı diller binaları arasındaki bankta otururken esen hafif rüzgarla yaz mevsiminin ortasında olmamıza rağmen tek tük yaprakları düşen ağacları seyrettim ve içimi bir hüzün kapladı. hayatımın neredeyse üçte birini geçirdiğim okulum hakkında düşünüp bu uzun yılların muhasebesini yaptım. okula kayıt olduğum günkü heyecanı, maslak'taki hazırlık binasını görünce yaşadığım şoku, hazırlıktaki ing hocamıza yaptığımız çocukça şakaları, ilk öğrenci kimliğimizi almaya çalışırken yaşadığımız ezilme tehlikesini, beşiktaş'ta okumanın ayrıcalığını, ders kayıtlarında bir gece önceden girilen kayıt sıralarını, otobüse para vermemek için beşiktaş'tan yıldız'a yapılan yürüyüşleri, ders kontenjanlarını artırmak için sekreterlikte yaptığımız hummalı çalışmaları, bol kafeinli uykusuz sınav gecelerini, yurtların devlet malzeme odası etiketli o baydırıcı kokulu deterjanlarının koktuğu uzun koridorlarını, hocaların öğrencilere yaptıkları haksızlıklar üzerine saatlerce süren konuşmaları, dersten geçmek için atılan taklaları, sınavlarda hesap makinelerine girilen kopyaları, barbaros'a bakan sınıflarda dalıp gittiğimiz beşiktaş manzarasını, ortabahçe ve tonozun nişantaşı'nı aratmayacak piyasasını, insanların okumak için değil konuşmak için gittikleri kütüphanesini, pis kokan tuvaletlerini ve elbette yıldızz.com'a girdiğimiz dir'ları.......

Okul bitince bir iş bulucaz, bir evimiz olacak, evlenicez ve bu yaşadıklarımız birer hatıra kaydı olarak beynimizin ıssız bir köşesinde unutulmaya bırakılacak. içindeki çocuğu öldüren kimileri bu hatıraları silecek; kimileri ise sadece uğramak zorunda olanların bildiği bir yol üstü lokantasının camından karanlığa bakıp ince belli bardağından çayını yudumlarken yadedecek belki biraz gülümseyecek... siz siz olun içinizdeki çocuğu ve içinizdeki sorunlara duyarlı üniversiteliyi öldürmeyin.

Not: bu satırların sahibi; uzun öğrencilik hayatının son haftalarında yaz okulunda son dersini vermeye çalışan biridir.

--umberto saatine son kez bakar, yeni maceralarda başrol oynamak için atına binip batmaya başlayan güneşe doğru atını sakince sürerken mırıldanır...

I'm a poor lonesome cowboy
I'm a long long way from home
And this poor lonesome cowboy
Has got a long long way to roam
Over mountains over prairies
From dawn till day is done
My horse and me keep riding
Into the setting sun..........
»»»»»»»»» gönderen umbertoecho | » 22.07.2005.05.28 | 274 kez görüntülendi.»»»»»»»»
Kaynak : www.yildizz.com/dir.asp

posted by gildorx @ 7/23/2005 01:38:00 ÖÖ,

1 Comments:

At 23/7/05 02:38, gildorx said...: ---boynu bükük umberto yine de huzurludur, zira yıllarca kendine yoldaşlık yapan 0.5 uçlu rotring'ini kullanmak zorunda kalmayacaktır... nice sınavda tutukluk yapan uçları sakince rotring'inden çıkarır, kutusuna koyar, kalemini gömleğinin göğüs cebine yavaşça bırakır... bugüne kadar sadece geceleri büründüğü yarasa kimliğiyle gündüzleri de yaşamak için gereken metamorfozunu gerçekleştirmiştir... odada herşey normal görünmekte yalnız bilgisayarındaki masaüstü resmi dikkat çekiyor: Redkit'in gölgesine ateş ederken ki çizimi... bir daha hiç ihtiyacı olmayacağı eşyalarına son kez bakıp pencereye yaklaşır... herkesten gizlediği yarasa kimliğini yaşamaya hazır, karanlığı bile korkutan siyahlıktaki gözlerini, yeni günü haber vermek için ufuk çizgisinden ayrılmak üzere olan güneşe kaldırır...ilk defa gün ışığına çıkmış bir yarasa yavrusudur o... ürkekçe gözlerini kısıp sabah serinliğine doğru delice bir neşeyle kanat çırpar ve gözden kaybolur... artık o bir öğrenci değildir.....